Wielu z nas ciągle ma obraz reprezentacji Hiszpanii grającej tak, jak w momencie, gdy zdobywali dwukrotnie mistrzostwo Europy i mistrzostwo świata. Wszyscy mamy z kolei w pamięci to, jak muskali piłkę tysiącami dotknięć w jednym meczu, co z czasem okazało się prostsze do odczytania dla rywali. Teraz wydaje się, że trochę zmieniła się ich specyfika gry, ale nastawienie na turniej jest nadal takie samo - wygrać. Czy ta ekipa ma na to potencjał?
Hiszpanie przeszli przez eliminacje bez większych problemów, choć mieli na początku wpadkę w drugiej kolejce przeciwko Szkotom na wyjeździe (0-2). Jak się jednak później okazało była to jedyna porażka ekipy Luisa De La Fuente w całej batalii o EURO. Co ciekawe i warte zaznaczenia, Hiszpanie w wielu meczach eliminacyjnych wyglądali znakomicie łącząc efektowność ze skutecznością swojej gry, co pokazuje ich bilans bramkowy, który wynosił 25:5.
Dobrą grą w ataku szczególnie wyróżniali się dwaj zawodnicy - Joselu i Alvaro Morata, którzy zdobyli po 4 bramki. Szczególnie dorobek tego pierwszego warty jest podkreślenia, ponieważ z reguły podobnie, jak w klubie był to raczej rezerwowy. Z kolei Morata pokazał, że mimo sporej krytyki i regularnego podważania jego przydatności czy to w klubie, czy w kadrze potrafi udowodnić, że krytycy jego gry się mylą.
Czego należy się zatem spodziewać po Hiszpanach w kontekście taktyki? Niezmiennie od długiego czasu będą oni wychodzić w systemie 1-4-3-3, który jest kultywowany nie tylko w seniorskiej reprezentacji, ale i w kadrach młodzieżowych, co rzecz jasna pozwala młodszym piłkarzom, jak choćby Yamal na szybkie i płynne przejście do wyższych kategorii wiekowych. Jeśli chodzi o personalia, to raczej De La Fuente nie będzie chciał zbytnio zaskoczyć swoich rodaków i wystawi sprawdzony skład, którym wychodził w eliminacjach.
Jedyną wątpliwością, którą można poddać pod debatę jest w zasadzie pozycja Fabiana Ruiza. Z jednej strony jest to żołnierz trenera De La Fuente, który był u niego kluczową postacią jeszcze w kadrze U-21, o czym przekonała się choćby w 2019 roku kadra Czesława Michniewicza, natomiast z drugiej strony wielu ekspertów podważa jego obecność w pierwszej jedenastce, mając na uwadze kiepski sezon Fabiana w PSG.
W ostateczności można by jeszcze zawahać się nad tym, kto z dwójki Williams - Oyarzabal zagra na lewej stronie ataku. Czerwcowe sparingi przed EURO pokazały, że De La Fuente ma jeszcze wątpliwości na maksymalnie dwóch - trzech pozycjach, natomiast generalny trzon zespołu raczej jest nie do ruszenia, a mowa tu o takich piłkarzach, jak Simon, Le Normand, Rodri, Fabian, Morata.
Hiszpanów w ataku pozycyjnym cechuje przede wszystkim asymetryczność w budowaniu akcji. Wygląda to tak, że prawy obrońca, czy to Carvajal, czy Navas są piłkarzami raczej zabezpieczającymi, czy bardziej uczestniczącymi w rozgrywaniu piłki, natomiast lewy jest usposobiony zdecydowanie ofensywniej. W zależności od zestawu bocznych obrońców będzie się to zmieniało, ponieważ Carvajal w przeciwieństwie do Navasa jest zawodnikiem, który lubi podłączać się wysoko do ataków swojej drużyny, natomiast mimo wszystko należy spodziewać się w formacji obronnej w konstruowaniu akcji wspomnianej asymetryczności w kierunku lewej strony, szczególnie w kontekście wyjścia w składzie Grimaldo.
Centralną postacią i tym, przez którego najczęściej przechodzi piłka jest Rodri. Bez niego nie ma budowy akcji, przede wszystkim jest to metronom reprezentacji Hiszpanii. On dyktuje tempo każdego ataku, dzięki czemu stał się kluczowym piłkarzem u trenera De La Fuente. Przede wszystkim stało się to poprzez zmianę jego roli na boisku względem Luisa Enrique, który wystawiał go na mundialu na środku obrony. Oczywiście w przypadku ewentualnych urazów jest możliwy taki powrót pomocnika Manchesteru City na tą pozycję, jednak należy spodziewać się, że będzie to generał środka pola.
Wyżej ustawieni są najczęściej Fabian i Merino (ewentualnie Pedri i Olmo), którzy po pierwsze są w gotowości do rozegrania piłki wraz z Rodrim, ale przede wszystkim starają się wspomagać napastników skupiając uwagę obrońców na sobie. Sami napastnicy, szczególnie ci ustawieni na bokach nie stoją paradoksalnie szeroko przy linii, lecz starają się robić przestrzeń bocznym obrońcom, co pozwala Hiszpanom zarówno w ataku pozycyjnym, jak i w kontrze na szybką i liczebną ofensywę.
W fazie przejścia z ataku do obrony i w samej fazie bronienia możemy z kolei również zauważyć coś ciekawego. Zacznijmy od pressingu - Hiszpanie najczęściej stosują go w pięcioosobowym zestawieniu piłkarzy, który inicjują jeden ze skrzydłowych i środkowy napastnik. Delikatnie cofnięty względem tej dwójki jest jeden z bardziej ofensywnych pomocników (na grafice Olmo), a dwójka Rodri i Fabian wraz z drugim skrzydłowym ubezpieczają linię obrony jednocześnie będąc w gotowości do ewentualnego szybkiego przejęcia piłki i powrotu do fazy ataku.
Z kolei, gdy rywale grają w ataku pozycyjnym można zauważyć, że Hiszpanie starają się raczej ustawiać w systemie 1-4-4-1-1, ewentualnie 1-4-2-2-2. W tej fazie można dostrzec choćby to, że linia obrony zespołu De La Fuente jest ustawiona wysoko, próbując łapać rywala na spalonego poprzez wspomniane wysokie ustawienie oraz to, że linia jest wąska, co przy szerokiej grze skrzydłowych rywala może powodować łatwe powstrzymywanie ataków przeciwnika.
Czy ta Hiszpania, mając na uwadze ich zwycięstwo w ostatniej Lidze Narodów ma szanse na wygraną na EURO? Wydaje się, że jednak jakość piłkarska nie pozwoli im na coś więcej, niż półfinał. Są przede wszystkim zespoły na tym turnieju, które potencjałem przewyższają Hiszpanię, natomiast patrząc na mniejsze lub większe kłopoty rywali grupowych powinni wyjść z niej z pierwszego miejsca. Czy osiągną coś więcej? Mimo ciekawych piłkarzy nie będzie to dla nich zjawiskowy turniej.