Juventus przyjechał na Estadio de la Ceramica z nadzieją na przełamanie swojej słabej dyspozycji w meczach wyjazdowych w fazie pucharowej Ligi Mistrzów. Starali się udokumentować swoją rosnącą formę na tle ciekawego rywala z Hiszpanii. Czy udało się ekipie Allegriego czymś zaskoczyć zespół Unaia Emeryego? Pora to sprawdzić.
W praktyce jednak ustawienia obu zespołów wyglądały zupełnie inaczej. Villarreal w ofensywie ustawiał się w systemie 1-2-4-4 zamiennie z 1-2-4-1-3, które często były asymetryczne z racji cofania się głębiej Foytha, natomiast Juventus ustawiał się w środku pola w diamencie, czyli 1-4-1-2-1-2.
Dlaczego wspomniałem, że Villarreal w ofensywie grał w dwóch systemach? Ano dlatego, że często dochodziło do sytuacji, w której jeden z dwójki napastników - częściej Lo Celso - schodził głębiej wspomagając jako ofensywny pomocnik Parejo i Capoue.
Wszystkie systemy, plany i założenia Unaia Emeryego na ten mecz w zasadzie mogły runąć w trzydziestej drugiej sekundzie. Wtedy bowiem pierwszy raz uruchomiony został dalekim podaniem - co często Juventus robił - Dusan Vlahović. Danilo, który był za to odpowiedzialny posłał znakomitą piłkę za linię obrony i dał możliwość Serbowi najlepszego możliwego debiutu w Lidze Mistrzów. Łatwo sobie poradził z asystą Albiola i Torresa i umieścił piłkę po przyjęciu w siatce.
Wspominałem, że Danilo odpowiadał za wprowadzanie piłki z linii obrony Juventusu. Warto rzucić okiem na jego statystyki w tym elemencie. Krótkie podania - 17/18 celnych prób, średnie podania - 25/26, wreszcie długie podania - 16/19. To tylko pokazuje, jak dobrze funkcjonował Brazylijczyk w tej materii oraz jak Juventus realizował swój plan na mecz polegający na szybkim przechodzeniu do kontr.
Umożliwiało to również ich dobre ustawienie w obronie w środku pola. Bardzo wąskie rozstawienie obrony uniemożliwiało Villarrealowi ich kluczowy element, czyli granie piłek między formacjami przeciwnika. Zmuszeni byli przez to grać dużo bocznymi strefami boiska, co powodowało, że Juventus miał dużo czasu na organizację w obronie, a po przejęciu piłki mogli dwoma, trzema podaniami uruchomić napastników.
W ataku pozycyjnym z kolei Juventus nierzadko operował trójką środkowych obrońców, w której wymiennie operowali oprócz Danilo i De Ligta Rabiot, Locatelli, Sandro czy nawet De Sciglio. Problemem było jednak to, że Villarreal stosował wysoki i agresywny pressing, który uniemożliwiał swobodniejsze rozgrywanie piłki od tyłu, co zmuszało ich również w ataku pozycyjnym do grania długimi piłkami.
Dobrą organizację Juventusu w obronie potwierdzała również dyspozycja Matthijsa De Ligta, który w grze defensywnej prezentował się znakomicie. Bardzo dobrze przewidywał, gdzie w danym momencie trafi piłka, jak i kiedy wyjść do przeciwnika, a także wiedział, jak zachować się w sytuacji zagrożenia. Sam element pressingu w jego wykonaniu nam to dobrze obrazuje, ponieważ ponad połowa prób okazała się skuteczna, a najwięcej razy pressował rywala w środkowej tercji boiska.
Wspominałem tu sporo o organizacji Juventusu i ich roli w tym meczu, natomiast warto również pochylić się nad systemem i sposobem gry gospodarzy. Co można powiedzieć o ich grze w ataku pozycyjnym, w obronie i w fazach przejściowych? Każdy atak od własnej bramki przechodził przez Daniego Parejo, który strzelił gola, o którym jeszcze opowiem. Nie było akcji, w której stempla jakości nie przybiłby właśnie piłkarz z numerem 5 na żółtej koszulce. On z kolei rozprowadzał z racji ustawienia Juventusu piłki na boki boiska, gdzie szeroko ustawieni Pedraza i Chukwueze próbowali rozerwać szyki obronne Juventusu.
W trójkącie pomagali mu rozgrywać futbolówkę Lo Celso i Capoue, którzy czasami odciążali swojego reżysera gry. Wspomagał ich również w pewnych momentach Alberto Moreno, jednak on w dużej mierze musiał asekurować zapędzającego się wysoko Pedrazę w momentach straty piłki, które Juventus poprzez krótki moment wyprowadzenia kontry mógł wykorzystać.
Juventus zneutralizował z kolei gospodarzom jeden kluczowy atut - szybkość i jakość Arnaut Danjumy. Holender był kompletnie niewidocznym piłkarzem na boisku właśnie poprzez nierzadko podwajanie krycia przez rywali (zemściło się to na nich później), co powodowało, że gospodarze musieli szukać innych korytarzy, głównie tych bocznych, o których już wcześniej mówiłem.
W obronie Villarreal sztywno trzymał się swojego ustawienia 1-4-4-2, co pomagało im wypychać piłkę z własnej strefy obronnej. Dwie równo ustawione linie (na obrazie Chukwueze przez moment pełni rolę wahadłowego) sprawiały, że Juventus był zmuszony inaczej transportować piłki, głównie poprzez przerzuty za jedną z tych linii, natomiast szybko te ataki były powstrzymywane, by po chwili Villarreal przechodził do fazy ataku.
Villarreal można również pochwalić za opanowanie w konkretnych momentach spotkania, szczególnie w pierwszym kwadransie drugiej połowy, gdzie w środku pola panował chaos i bezkrólewie. W końcu gospodarzom bliżej sześćdziesiątej minuty udało się tę przestrzeń zdominować i mimo odrobinę mniejszego posiadania piłki niż w pierwszej połowie (I połowa - 60%-40%; II połowa - 58%-42%) przejąć kontrolę nad środkiem pola, czego efektem były notoryczne ataki na połowie Juventusu i bramka na 1:1.
Gol Parejo na 1:1 był w zasadzie zaprzeczeniem wszystkiego, co napisałem tu o dobrej organizacji Juventusu w obronie i de facto mogłoby spowodować, że cały ten tekst mógłby trafić do kosza. Villarreal uśpił czujność obrońców rywala po raz kolejny długo rozgrywając piłkę przed polem karnym Juventusu. Dobre poruszanie się Danjumy spowodowało, że zbyt duża liczba obrońców - konkretnie trzech skupiła się na nim. Rabiot, który po raz kolejny wiedział lepiej od trenera i kolegów jak ma być ustawiony kompletnie zignorował wbiegającego za niego Parejo, a De Sciglio zbyt szeroko stojąc na lewej stronie po prostu nie zdążył zawęzić formacji.
Zatytułowałem ten tekst pytaniem, czy i czym Juventus zaskoczył rywala? Na plus możemy tu wskazać dobrą organizację w obronie oraz szybkość transportowania piłek po ich przejęciu, natomiast na minus warto zwrócić uwagę na to, iż momentami Villarreal miał zbyt dużą swobodę w ataku pozycyjnym oraz ten poważny błąd przy wyrównującej bramce. To wszystko powoduje, że rewanż może być ciekawy i trudno będzie wskazać w nim faworyta.