Wszyscy kojarzymy Nicolę Zalewskiego jako zawodnika o predyspozycjach ofensywnych, posiadającego ciekawy drybling, całkiem niezłe podanie i w pewnych momentach zadziwiający wręcz spokój. W ostatnich meczach - przeciwko Spezii i Atalancie - Zalewski pokazał się z zupełnie innej perspektywy. Dane mu było grać jako wahadłowy i radził sobie przyzwoicie. Czy zmienia się jego rola na boisku? Pora to sprawdzić!
Jose Mourinho stwierdził, że w ostatnich meczach pójdzie na przekór swojemu myśleniu o budowie wyjściowego składu i da szansę reprezentantowi polskiej młodzieżówki. Jako, że na skrzydle byłoby mu ciężej się przebić, bo są tam jednak bardziej doświadczeni i lepsi piłkarze, Portugalczyk zaoferował Nicoli rolę wahadłowego. Zanim zanalizuję konkretnie zachowania Zalewskiego w sytuacjach boiskowych, należy pochylić się przede wszystkim nad motywami, jakie kierowały Mourinho w momencie podjęcia takiej decyzji.
By móc stworzyć ustawienie z wahadłowymi potrzeba niewątpliwie pewnego zawodnika na to miejsce, który będzie łączył elementy gry obronnej z umiejętnością szybkiego przejścia do ofensywy. Tu tworzy się problem, ponieważ nominalnie Roma takiego zawodnika po prostu nie posiada.
Jest wprawdzie w kadrze Leonardo Spinazzola, który w trakcie EURO 2020 udowodnił, że mógłby znakomicie pełnić rolę wahadłowego, natomiast wiemy, z jakimi kłopotami zdrowotnymi się zmaga. Matias Vina z kolei nie okazał się lekiem na problemy "Giallorossich" na lewej stronie defensywy. Kibice Romy narzekają bowiem na jego liczne błędy, niepewne zachowania i po dość obiecującym początku w klubie coraz bardziej uwidaczniają się jego mankamenty. Davide Santon z kolei jest głęboko schowany do szafy, natomiast Afena - Gyan to zdecydowanie bardziej napastnik i szaleństwem byłoby nagle zmieniać jego rolę na boisku.
Jest jeszcze w odwodzie Ainsley Maitland - Niles, pozyskany z Arsenalu, jednak on zdecydowanie częściej grając w obronie był ustawiany na prawej stronie, co powodowałoby zapewne mniejszy lub większy dyskomfort związany z grą na nieswojej stronie boiska. Poza tym Anglik na razie nie pokazuje jakiejś wybitnej dyspozycji, której nie pomaga naprawić solidna postawa Karsdorpa.
To pokazuje, że ciężko jest Mourinho zbudować stałą formację obrony i w zasadzie zmusiło go do postawienia na Zalewskiego i na zmianę kierunku rozwoju Polaka, kładąc większy nacisk na elementy gry defensywnej, które niewątpliwie wcześniej u Nicoli nie były aż tak istotne z racji innych zadań na boisku. Na ten moment widać, że nauka nie poszła w las, natomiast zdaję sobie sprawę, że po dwóch meczach trudno na sto procent powiedzieć, że Zalewski jest pełnoprawnym wahadłowym, który nie odda miejsca powracającemu powoli Spinazzoli.
Powoli przechodząc do analizy konkretnych elementów gry Zalewskiego na pierwszy rzut oka można dostrzec u niego, że kładł on w swojej grze większy nacisk na defensywę. Jego zachowania boiskowe wskazywały wręcz, jakby w obawie przed popełnieniem błędu bał się zaryzykować rajdu na połowę rywala skutkującego odkryciem przestrzeni za nim. Starał się on przede wszystkim dobrze ustawiać, nadrabiać swoje ciągle widoczne braki defensywne inteligencją boiskową, dobrym przeglądem pola i czytaniem gry.
Szczególnie taką bezpieczną grę widać było u Nicoli w meczu z Atalantą. Tam w zasadzie nie zapędzał się do ofensywy bez wyraźnej potrzeby. Czuł wielką odpowiedzialność za grę w obronie, starał się po pierwsze nie popełnić błędu, a dopiero później jeśli miał okazję, to atakował bramkę przeciwnika. Zdarzało się, jak choćby w sytuacji przedstawionej wyżej, że Zalewski był ustawiony najbliżej swojej bramki względem kolegów z formacji defensywnej. Wynikało to też z klasy rywala i jego nastawienia, które jest wyraźnie ofensywne w przeciwieństwie do Spezii, z którą Zalewski debiutował na pozycji wahadłowego.
Na Stadio Alberto Picco Zalewski miał nieco więcej swobody, mógł pozwalać sobie na wyższe wyjścia względem rywala częściej, niż przeciwko ekipie Gasperiniego. Przeciwko Spezii wykonywał więcej prób odbiorów piłki, odważniej atakował przeciwników mimo, iż przegrał cztery pojedynki, to nie poddawał się i próbował ciągle wysoko napierać rywali. Klasa rywali rzecz jasna to determinowała, jednak przeciwko słabszym rywalom również trzeba umieć zachować koncentrację i dobrze atakować i bronić.
W meczu z Atalantą, choć był często niżej ustawiony, Polak przegrał tylko jeden pojedynek "na ziemi". Raz Atalancie udało się przedrzeć jego stroną, co irytowało piłkarzy Gasperiniego i pokazywało, że Zalewski odrobił lekcję względem poprzedniego meczu. Wiedział, kiedy doskoczyć do przeciwnika, by umiejętnie odebrać piłkę przeciwnikowi.
Nie jest jednak tak, że Zalewski w ogóle nie atakował w tych meczach. Częściej jednak posyłał dalekie podania tuż po przejęciu przez Romę piłki w jego strefie. W meczu z Atalantą taka piłka omal nie zamieniła się w asystę do Nicolo Zaniolo. Pomocnik Romy był jednak na spalonym, przez co gol oczywiście nie został uznany. Ogółem takich prób dalekich podań w obu meczach miał dziewięć, z czego cztery były celne. Znacznie poprawił w meczu z Atalantą element dryblingu, gdzie jeśli podejmował takie próby, to każda była skuteczna. Ze Spezią tylko raz udanie ograł rywala.
Prawdą jest jednak, że głównie zadaniem Zalewskiego było bronienie dostępu do własnej bramki, co wykonywał naprawdę świetnie i to jest dobry sygnał zarówno dla Mourinho, jak i trenera Stolarczyka, ponieważ mogą oni wykorzystać Nicolę nie tylko na jego nominalnej pozycji skrzydłowego, ale również nieco bliżej własnej bramki. Trudno powiedzieć, czy to będzie zmiana na stałe, jednak na pewno widać, że Nicola rozwija się również w innych, niż ofensywnych wymiarach.